Bejing: verboden stad en de Muur

Zondag: rustdag, heb heerlijk een boek uitgelezen en ben bijtijds gaan slapen.

Maandag: wat gaan we de rest van de week doen? We hebben besloten de nachttrein te nemen naar Beijing om daar een paar dagen te gaan kijken.
Op de fiets naar het station komen we nog een soort markt tegen waar we over heen hebben gelopen en wat hebben gesnoept. Alles gaat hier om eten, de hele dag door eten, eten, eten. Tot onze grote verbazing lopen die 2 zwaarbebaarde Amerikanen hier ook, bizar! We twijfelen even over of we een kopie van Windows VISTA mee zullen nemen voor een paar euro.(niet gedaan dus) en gaan verder.

Eenmaal op het station kijken we onze ogen weer uit: een grote mensen massa op het plein voor het station. Bij de ticketboxen (52 stuks) staan de rijen ook 3 man dik en een meter of 20 lang. Gelukkig kon ik, over de hoofdjes heen, zien dat er 1 Engelstalig loket (die chinees in dat loket natuurlijk) was. Eerst probeerde ik nog netjes beschaafd met de rij mee te bewegen onder het motto we komen er vanzelf wel. Na een paar minuten werd alleen duidelijk dat het zo dus niet werkt hier. Iedere centimeter ruimte die je geeft piept er wel zo’n Chineesje tussen. We hebben dus heel snel de gebruiken: “duwen”, “douwen” en “de sterkste mag eerst” eigen gemaakt. Ik moet eerlijk zeggen dat het dan wel erg handig is om 2 koppen groter en een meter breder te zijn!
Nou goed 10 seconden later (grapje ;-)) stonden wij ons enkeltje “nachttrein Beijing”, te regelen. De chinees achter de balie dacht bij zichzelf dat wij 50 euro niet te duur zouden vinden (had hij goed gezien;-)) en boekte onze plekjes in de 1e klas slaaptrein, ook wel soft sleeper genaamd. De trein zou om 19:00 vertrekken dus we hadden nog een hele dag om ons voor te bereiden. We hebben nog wat winkels beken en zijn rustig naar huis gefietst om wat spullen te pakken.

Om 5 uur waren we klaar voor vertrek. Alles ingepakt en wandelen maar. Voor het eerst hebben we besloten de metro te nemen. Het dichtstbijzijnde station is ongeveer 10 minuten lopen. Het kaartje kopen ging ook vrij gemakkelijk; Je roept: train-station!? , je betaalt 3 yuan (30 cent) en je krijgt magneetkaartje in je handen gedrukt, wat je nodig hebt om door de poortjes te komen. Gelukkig is beneden het perron al en staan de richtingen van de metro ook in het engels aangegeven.

Tussen al het gegiechel en ge-HELLO!!, door horen we de metro aankomen. Een mannetje dat kennelijk als taak heeft de menigte naar de juiste deuren te leiden wijst dat we een stukje verderop moesten gaan staan en: ja hoor, exact voor deur! (hij is wel goed in wat ‘hij doet)
Gelukkig was het rustig en er hoefden niet veel mensen in of uit. Instappen was nog wel een hindernis want de deuren zijn niet meer dan 1:85m. De stangen waar je aan vast moet houden hangen ook op die hoogte. Continu bukken dus, wat kennelijk een hilarisch tafereel is voor de lokale reiziger! De metro ziet er trouwens erg goed uit! Overal tft schermpjes met reclame en informatie filmpjes.
Die filmpjes zijn trouwens erg grappig: het zijn cartoon over een varkentje (jaar van het varken) en een soort pokemon-kerel. Ze laten je zie hoe je je moet gedragen in de metro. Of in ieder geval wat je niet moet doen. Niet roggelen, niet duwen, niet rolschaatsen, enz. de een doet het en de ander corrigeert hem. Zo kinderlijk dat een kind van 3 het kan begrijpen. Jammer dat de oudere generatie dat dan niet kan......
Inmiddels zijn we op het station aangekomen. Het reizen met de trein lijkt hier wel vliegen. Althans wel wat betreft controlepunten (6 stuks). Voordat je naar de ingang kan moet je door een controlepost. Dan, 10 meter verder, word je weer gecontroleerd en moet je bagage door een scanner en mag je zelf door de metaaldetector. Om het perron op te kunnen nog een check en dan voor het treinstel ook nog een keer. Tijdens de reis moet je ook nog eens je kaartje laten zien en uiteindelijk moet je hem ook nog eens laten zien om het station weer te verlaten.

Eenmaal door de bagegecheck zijn we in het station. Ik kan weer niet anders zeggen dan: Gigantisch!. Op een groot bord staat naar welke “wachtruimte” je moet gaan en van welk perron je trein vertrekt, erg goed geregeld wel. Jammer alleen dat ze dat dan weer alleen in het chinees doen… De weg vragen dus.. dit gaat eigenlijk ook zonder problemen. Je laat je treinkaartje zien en er word in de richting gewezen waar je heen moet. Met een beetje geluk beginnen ze ook gewoon spontaan engels tegen je te praten.(De engels sprekende chinees is trouwens goed te herkennen aan zijn westerse stijl van kleden ;-)).

Bij ieder perron horen 4 wachtkamers, allemaal met elkaar verbonden door een centrale gang. Iedere wachtkamer heeft denk ik zo’n 1000 zitplaatsen en er kunnen nog 6x zoveel mensen staan. Heel erg indrukwekkend om die allemaal vol te zien zijn. Zeker als je bedenkt dat ze ook allemaal volgens het “duw”principe door 2 kleine poortjes richting trein moeten. Oh ja ze hebben vaan ook nog hun hele huisraad, inclusief kinderboerderij, bij zich. Overal zijn winkeltjes met eten en drinken en je ziet de meeste reizigers op langere ritten met bakken “kant en klare” noodlesoep lopen.
( Ik snapte alleen niet hoe ze dat dan gingen eten: er zou toch niet iemand met een ketel warm water door de trein gaan?!?!!?......Natuurlijk wel! Das toch heel logisch??!!.. ;-).)

We zijn er klaar voor; Een half uur voor vertrek wordt er iets in het chinees omgeroepen. Iedereen in onze wachtkamer, die nog niet stond te dringen, staat op en begint zijn gang richting perron. Wij gaan netjes met het verkeer mee(ertegenin kon toch niet meer) en komen op het perron aan. We begeven ons naar het juiste treinstel, laten ons kaartje zien en lopen rustig naar onze cabine. We doen de deur open en weten niet wat we zien, het lijkt wel een hotel. Netjes opgemaakte bedden, heerlijke zachte matras, dekbed, tafeltje, slippers, waterkoker, tandenborstelset, kortom superlux! Het enige wat dit nog kon verpesten was dat we de bovenste bedden zouden hebben. Gelukkig kwam er niemand meer bij en hadden we de cabine voor onszelf.
Ongeveer een kwartier na vertrek kwam er een dame ons een “free-meal” brengen(en kaartje controleren). We hebben nog even gerelaxed en tot het donker werd uit het raam zitten staren, verbaasd omdat de stad gewoon niet ophield. Een uur rijden en alleen maar heel grote flats, verkeerspunten en bouwputten. Tussendoor ook wel wat moestuintjes tussen de hopen vuilnis(of waren dat huisjes…) maar het hield niet over.
Toen het donker werd hebben we ons maar naar de “soft-sleeper”-restauratiewagen begeven waar we een paar “heerlijk heldere” pilsjes hebben genuttigd.

Om half zeven werden we zachtjes gewekt door een vriendelijke dame van de spoorwegen, die ons meldde dat we over een half uur in Beijing zouden arriveren.
Snel nog even tandenpoetsen, alles inpakken (inclusief de extra setjes slippers en tandenborstels, ;-) ) en uitstappen.
Nog geen minuut zijn we onderweg of de eerste verkopers komen al aan met hun “english map”. We slaan er een stuk of 4 over en besluiten er dan maar een aan te schaffen.(15 yuen, 1,5 euro). Bij de uitgang laten we nog een laatste keer ons kaartje controleren en lopen een zee van toerist-guides, hotelaanbieders, rolex-verkopers en taxichauffeurs in.
We blijven stug lachen, no thank you, en xie xie(dank u) zeggen.

Zo af en toe kunnen we het niet laten om een paar van die lui gek te maken door een volledig onsamenhangende dialoog te starten.
Het grappige hiervan is, dat voor we klaar zijn met het gesprekje er denk ik wel 25 man om ons heen staat te luisteren en lachen (niet dat zij er iets van begrijpen), en als we weglopen er gelijk 3 man tegelijk hetzelfde probeert, waarop we weer hetzelfde geintje uithalen. Ons voordeel was wel dat we na 2 pogingen vrij waren van alle opdringerige lui, en iedereen kon blijven lachen.

Beijing: weer een mega stationsplein. Maar wat direct opvalt is dat het een heel ander soort stad is dan Sjanghai. Alles is hier breed en vierkant en ruim opgezet waar Sjanghai Mn. de hoogte ingaat en smal is. Om de stad in te kunnen moeten we de hoofdweg, (1e ring) die van oost naar west de ondergrens van het centrum begrenst, over.

Als we die over zijn staat er op de hoek een. Arme verkoper wat te lachen en grappen met een collega verkoper. Hij lacht vriendelijk, roept hello en komt met een bondmuts aanzetten. Voordat ik nog heb reageren heeft hij hem al op mijn hoofd staan en roept fifty!??. Ik zet lachend de muts af en zeg: No thank u, xie xie. Hij pakt de muts weer en zet hem deze keer wat steviger op mijn hoofd en roept yes ok? 50. Dit herhaalt zich een paar keer, ik krijg de slappe lach, maar blijf nee zeggen. De prijs daalt steeds verder, ik blijf lachen en de muts weer terug geven. De verkoper zakt steeds verder met de prijs, blijft de muts opzetten en stampt hem inmiddels ook nog een beetje aan. Ondertussen heeft Gideon ook de slappe lach en een paar keer een muts opgehad. Toen hij van 50 yuan voor 1 naar 15 voor 2 was gezakt hebben we ze maar gekocht, al was het alleen omdat hij het zo leuk probeerde(doe muts is echt afschuwelijk!).

Na het ontbijt zijn we richting Verboden stad gelopen. We namen de zij-ingang richting ticket-box. Het leek erg rustig tot dat we binnen de stadsmuur kwamen. Wat een immense zee van Chinese toeristen. Als het er meer dan 100 000 waren kijk ik niet raar op.
Andersom bleven wij ook niet ongezien, binnen 1 minuut stonden we al 3 keer te poseren en zag ik verdacht veel camera’s en telefoontjes stiekem onze in onze richting gedraaid staan.

De verboden stad was geweldig, ik heb echt nog nooit zo iets indrukwekkends gezien. Een gigantisch plein, ommuurd met een aantal gebouwen in de muur. Helaas stond het grote centrale gebouw in de steigers. We dachten dat we de main attraction dus niet konden zien, niet wetende dat er achter dat gebouw nog zo’n plein lag, en nog een en weer een, enz… Het lijkt allemaal op elkaar, dus je zou het ook kunnen bekijken van de plaatjes. Maar het gevoel om je zo klein te voelen in iets zo groot(s),…alleen al het besef krijgen dat zoiets bestaat. Ik heb er geen woorden voor. Ik denk ook niet dat er woorden voor zijn, dit MOET je meemaken, je moet het zelf ervaren…

Na de verborgen stad zijn we de ringweg weer overgestoken(dit keer onderdoor) naar het plein van de hemelse vrede en het Mao mausoleum. Dit laatste was helaas dicht dus ik heb Mao niet zelf gezien (althans zijn mummie of een wassen beeld) maar na de verboden stad kon me dat allemaal niet meer deren.
Het plein is groot, er staan groten belangrijke imposante gebouwen omheen en het heeft een geschiedenis. Echter na de verboden stad…… (misschien hadden we het beter andersom kunnen doen)

We zijn even iets gaan drinken in een theehuis, wat achteraf een van de beste in Beijing was. Ik voelde me niet heel erg welkom. Misschien was het omdat we als backpakkers naar binnen gingen in een van de chicste zaken rond het plein van de hemelse vrede. Maar goed dat konden wij ook niet weten. We bestelden een glas thee voor 50yuan, (5 euro) de man en bekeken rustig op de kaart waar er een goede jeugdherberg zat.
Ik kon niet echt wennen aan de thee. Ik was nog niet gewend aan de manier van zetten: Een hand bladeren(thee?), bloemen en andere groene en zwarte kruimels in een glas. Vervolgens heet water erover en drinken maar. Ik vond het maar niks al die blaadjes in mijn glas. Uit respect dronk ik het allemaal maar zo snel mogelijk op. Echter voordat ik weg kon kwamen ze er al weer een scheut water bij gooien.
Gelukkig hebben we door dit getreuzel wel een voorstelling kunnen zien van echt traditioneel chinees schaduwspel (poppenkast voor volwassenen). Ik heb er niks van begrepen maar goed toch een beetje cultuur gesnoven.

We zijn maar met de metro naar een hostel gegaan, net aan de rand van de binnenstad.
Hier was het wel druk in de metro. Het eerst mensen naar buiten laten en dan instappen is kennen ze hier ook nog niet. Als je niet hard genoeg duwt komt je er niet uit. Later merkte ik ook wel waarom,…. Als het belletje gaat, gaan de deuren gewoon dicht! Ongeacht of iedereen in-en uit is gestapt.
Nu was deze grote boze westerse toerist  het daar niet mee eens en heb ik handmatig heel even de deuren open gehouden totdat alle Chineesjes rustig eruit waren en Gideon en ik netjes naar binnen konden. Ik weet niet wat de locals daar nu van dachten, ik zag een mix van dankbaar glimlachen, verbazing dat dat zo kon en onbegrip op hun gezichten. Ik snap nu iig wel waar dat duwen vandaan komt, alleen begrijp ik niet waarom deze maatschappij hier nog niks aan heeft gedaan. (ze hebben wel flatscreens in de metro maar kunnen niet een camera ophangen om te kijken of iedereen netjes in is gestapt…)

We komen aan bij het hostel. 120 yuan per kamer dus das goed te doen. We nemen de kamer checken ff snel onze mail en gaan de kamer bekijken. Wat een deceptie, de matrasjes waren nog geen 5 centimeter dik en alle vering die er ooit in heeft gezeten was eruit. Slapen op een lattenbodem dus. Dat was een lekker vooruitzicht, maar deed ons de moed niet zakken. We hebben nog wat door de stad gelopen om vervolgens bij het beste pekingeend restaurant van Beijing te eten. We waren wat laat dus alles moest gehaast. We bestellen een hele eend voor 20 euro en 5 minuten later komt de kok, aan tafel, het lekkerste vlees van het beestje afhalen en op ons bord leggen. Ik kan niet anders zeggen dan dat het echt het geld waard was, heerlijk!!

We vertrokken als laatste en kwamen langs een gigantische rij eetkraampjes. Je kon hier alles op een stokje krijgen van aardbei tot schorpioen.
Ik heb nog een hapje zeester geprobeerd ( best lekker, net een kipnugget maar dan taaier) maar heb de schorpioen en andere insecten nog even laten liggen.

De volgende dag, na een beroerde nacht, zijn we vroeg opgestaan om naar de Muur te gaan. Het was alleen zo mistig dat we de overkant van de straat niet konden zien. We besloten de zogenaamde “bell” en “drum” torens maar te bekijken (deze deden vroeger dienst als klok voor de stad) en een ander hostel te zoeken.
Onderweg naar hostel heb ik een grotere rugtas gekocht, met heupband, en Gideon een jas (leek wel goed spul voor niet al te veel geld). Het volgende hostel was iets duurder maar had goede bedden, regelde een tour naar de muur, een paar fietsen en een treinticket voor de volgende avond voor 1200 yuan. Bij elkaar niet erg duur gezien we de helft al kwijt waren aan de treintickets(gek dat ze 200 goedkoper waren dan de heenreis…..).

Die middag zijn we richting olympisch stadion gefietst. Net onderweg zagen we hordes chinezen met bloemen, knuffels en andere prullaria lopen. Dat was in Sjanghai ook al zo en we kwamen er maar niet achter wat dat nou was. Bleek dat iets verderop een soort festival aan de gang was. Wij zijn ook maar even gaan kijken. Bleek het een soort kermis/braderie/uitmarkt te zijn maar dan op zijn chinees qua grootte en uiterlijk.
We hebben een klein rondje gedaan en zijn weer verder gegaan richting stadion. Ook hier werd er continu op en omgekeken omdat we overal met minimaal 1 kop bovenuitkwamen. Af en toe zag je een “lange chinees” die zich per definitie kleedde als basketballer, maar die was hooguit even lang als ik.

Helaas hebben we het stadion niet gezien op de fiets. Omdat het zo mistig was konden we amper navigeren over het terrein en hebben het gebouw(bijna ongelofelijk) gemist.
We zijn snel teruggefietst naar het hostel waar we lekker wilden gaan eten.

In het hotel was een restaurantje. Een beetje shabby maar goed. We laten ze gewoon wat op tafel zetten. Als het maar geen vis is.
Ondertussen komt er een klant uit een privé zaaltje schreeuwend naar buiten. Onderweg laat hij een mond vol vocht op de grond vallen, rochelt een keer, wijst heftig en loopt weer naar binnen. Niemand reageert alsof dit “vreemd” gedrag is, behalve wij dan. Vijf minuten later komt er een kok door het restaurant gewandeld met een 2,5 meter lange slang bij de staart. Hij laat de slang nonchalant bungelen, roept iets naar het privé-zaaltje, ontwijkt met zijn been de kop van de slang (die het denk ik niet eens was met de situatie) en loopt de keuken in. Weer zijn wij de enige die dit een iets bijzondere situatie lijken te vinden.
Ons eten was ook bijzonder het vlees was flauw, en niet lekker. Ik had het al gezien en heb heel selectief de stukjes kip van het bord afhaalde om te eten zag Gideon pas dat het beestje in zijn geheel was gebraden en alleen een paar keer was bewerkt met een hakmes alvorens het op ons bord was gelegd(zie foto).
We hebben uit beleefdheid zoveel mogelijk geprobeerd op te eten maar vrij snel werden we onpasselijk van de geur en aanblik van het eten. Geheel tegen mijn principes in zijn we snel langs de Macdonalds om de smaak weg te werken van het diner.

Na een goede nacht slapen stonden we vroeg op omdat we rond half 8 opgehaald zouden worden door de tourguide. Het was een prachtige dag, helder en zonnig. Onze groep bestond uit 4 man!! Een vader met zoon uit Taiwan en wij. Dit betekende bijna alle vrijheid en dat bleek. Zelfs de verplichte excursies naar de jadefabriek, het vazen museum en het theehuis waren op deze manier leuk en leerzaam.
De muur was geweldig. Omdat het vakantie was zat het verkeer bijzonder mee. We waren bij de muur voordat de horde groepsreisjes er waren en konden rustig de muur beklimmen. We startten voortvarend. In hoog tempo omhoog, we gingen iedereen voorbij, maar na 5 min bikkelen waren we bek af. We waren pas halverwege maar moesten en zouden de top halen. Uiteindelijk hebben we het gehaald en waren ook weer op tijd beneden (wel kletsnat van het zweet) voor de terugreis langs de Ming-tombes.
Bij het tombe terrein hebben we nog best veel geleerd over de Chinese geschiedenis en hun tradities.

Na een zware maar geweldige dag kwamen we eind van de middag terug in de stad waar we nog wat elektronica inkopen hebben gedaan: een 2gb sd-kaartje voor 18 euro (kan niet veel mis aan zijn)

Voor mijn gevoel hadden we de perfecte dag. Er kon niks meer mis… dacht ik.
Die treinkaartjes waren niet voor niks goedkoper. We hadden geen softsleeper maar een “hard”sleeper. Dit betekende dat we moesten slapen in een cabine die net zo groot was als de ‘soft’ maar dan met 4 volwassen chinezen en 2 kinderen er ook bij. Er waren 6 bedden per cabine en 3 boven elkaar. En uiteraard lagen wij niet beneden!!! Boven dus, dat betekent op 2 meter van de grond slapen met 80 cm ruimte tussen matras en plafond. Zitten was er dus niet bij. Liggen dan maar, maar dan wel met mijn voeten klem, mijn hoofd tegen een koffer, en links en rechte ook vast tegen muur en ijzeren”anti-val” stang.
Dit heeft zeker niet de dag verpest maar was wel een domper. Ik heb erg slecht geslapen tussen het gesnurk, gerochel en jammeren van de kinderen. Om maar over de stank en hitte te zwijgen. Ach, aan de andere kant dit hebben we ook maar weer meegemaakt. (hoef ik dat iig nooit meer te doen).

De volgende morgen kwamen we aan en hebben heerlijk een dagje rust gehouden om de volgende dag weer verder te reizen…